Αν ο καλός μου φίλος τραβούσε ένα επιπλο πιο ωραίο και άμεσο από το δικό μου η ζωή δεν θα ήταν κινηματογράφος. Ήταν έρμαιο των διαθέσεων μου. Ήταν σαν το μικρό σπουργίτι στα νύχια του αρπακτικού γερακιού. Και το ρόλο του θηρευτή τον έπαιζα εγώ, ο ένας, ο κολλητός του φίλος. Τα έπιπλα του σαλονιού ήταν εκεί στο δωμάτιο,
Στο μυαλό του, καθώς κυλούσαν τα δευτερόλεπτα με μόνο φόντο τη φωτιά να αντανακλάται στους κατάφορτους με βιβλία τοίχους του δωματίου, οι στιγμές θα πρέπει να έμοιαζαν με αιώνες. Το τραπέζι φαινόταν μεγαλύτερο από ότι ήταν. Ο χρόνος θα είχε επιμηκυνθεί και θα είχε γίνει παχύρρευστος και αργός, όπως οι εικόνες στα μάτια των χρηστών του καναπε. Ομολογώ ότι όλη αυτή η σκηνοθεσία γαργαλούσε τη ματαιοδοξία μου. Δε νομίζω ότι υπήρχε καλύτερη στιγμή για τη θριαμβευτική είσοδο μου στο σκηνικό του δράματος. Ήταν η κορωνίδα του ξύλινου δημιουργήματος μου από μασίφ ξύλο καρυδιάς. Το τελευταίο ιντερλούδιο της εμπνευσμένης μου ενορχήστρωση. Και το κουτί που βρισκόταν στο γραφείο μπροστά του ήταν το δάφνινο στεφάνι του νικητή.

Επιπλο για κάθε κατοικία